Ανάμεσα στα μικρά τραπέζια με τους μικρούς ανθρώπους
περνώντας μέσα από τις διαφωνίες τους
κρατώντας στο χέρι όλα αυτά που δε πρόλαβα να πω
μήπως και εσύ θες να τα ακούσεις.
Να μου κάνεις τη χάρη να πιστέψω πως κάνεις δεν είναι μόνος
αλλά όλοι είμαστε βαθιά μέσα μας μια κόκκινη κλωστή,
δεμένοι ο ένας στο χέρι του άλλου.
Kαι έχουμε το άχτι να κάνουμε παραμύθια τις ζωές μας,
να τα λέμε στους μικρούς μας εαυτούς το βράδυ πριν τον ύπνο.
Και έχουμε το άχτι να είμαστε μια κόκκινη κλωστή στο χέρι ενός άλλου
όλο τον καιρό,
με μόνο ρεπό τον Μάρτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου