Αλληγορία της Άνοιξης

Θα μετράς τα βράδια τις επιθυμίες σου 

 να βρεις τις διαστάσεις της φυγής σου 

 να σπάσεις τον τοίχο, 

να βάλεις παράθυρα 

 με μήκος,πλάτος και ύψος 

 με ακρίβεια- να χωράς 

 στραβοβαλμένο -να χεις να διορθώνεις. 

Και δίπλα να κρεμάσεις τα κάδρα σου, 

 βαθιά καρφωμένες στο τοίχο οι ώρες που περνάνε, 

να συγκρατήσουν τις απώλειες σου

 να συγκρατήσουν τις μέρες που πάνε να φύγουν. 

Το ακριβότερο ξύλο της αγοράς να είναι το σύνορο 

του πριν και του μετά σου. 

Και ύστερα ένα βαρύ τραπέζι, 

να αντέχει ότι ακουμπάς 

 να τινάζεις πάνω του όλη την σκόνη της ημέρας, 

που με θράσος γίνεται ρολόι καρφιτσωμένο στην καρδιά σου, 

για να μην έχεις παλμούς 

μόνο βαριές υπενθυμίσεις

 ότι υπάρχεις κυκλικά και αόριστα. 

 Και εσύ θα ξεσκονίζεις βιαστικά με τις παλιές σου μπλούζες

 να αναπνεύσεις πιο βαθιά 

να πονέσουν τα πλευρά σου. 

 Να πονέσεις και εσύ που δεν τα θες όλα τόσο καθαρά 

μόνο τα πάνω -πάνω να πάρεις, 

 αυτά βλέπουν εξάλλου οι επισκέπτες. 

 Καμιά φορά παρατηρούν πιο καλά,

 πιο ενοχλητικά.

 Όταν οι δείκτες τους ερωτοτροπούν με τη σκόνη στα έπιπλα και τα γυαλιά στο πάτωμα

 και γεννάνε τα ερωτηματικά τους μπροστά σου, 

γεμίζουν αίματα το σαλόνι σου, 

τα καμαρώνουν-τα αναθρέφουν κάθε φορά που χαμηλώνεις το βλέμμα σου 

και τα αφήνουν υπερτροφικά να κάνουν, τσιρίζοντας, βόλτες τριγύρω σου.

 Όχι δεν έγινε τίποτα το τρομερό. 

Τίποτα άξιο αναφοράς.

 Να εδώ, ένα κάδρο έσπασε 

η Αλληγορία της Άνοιξης 

αυτού του κάποιου Μποτιτσέλι. 

Δεν το θελα-καλά είμαι 

Εξάλλου για αυτό υπάρχει η άνοιξη, 

για να την κάνεις χίλια κομμάτια.