Υπάρχουν ιστορίες και ποίηματα

 που δεν τα ξέρουν πολλοί. 

 Υπάρχουν ιστορίες και ποίηματα και τραγούδια

 που τα λένε μόνοι οι γιαγιάδες

 που δεν ξέρουν τι είναι τέχνη, 

 που δεν μιλάνε ώρες για αυτήν καπνίζοντας

 αλλά την κάνουν 

 στην προσφέρουν

 πάνω σε πιάτα με πολύχρωμα λουλούδια 

στην χαρίζουν

 σε κάθε τους τηλεφώνημα

 σε κάθε τους "πέρνα και λίγο να με δεις". 

Υπάρχουν ιστορίες και ποίηματα και τραγούδια

 και άνθρωποι 

που δεν είναι άνθρωποι, 

αλλά χνάρια ανεξίτηλα στο δέρμα σου

όταν χάνεσαι να βρίσκεις τον δρόμο 

που είναι μέσα σου

 που είναι πάνω σου. 

Υπάρχουν ιστορίες και ποίηματα και τραγούδια 

που τα λένε μόνο οι γιαγιάδες

 και όταν αυτές δεν υπάρχουν πια 

 τα ακουμπάς στην ξύλινη κουνιστή τους πολυθρόνα 

-πάλι να σε νανουρίσουν- 

γιατί η απουσία δεν είναι απουσία 

όταν οι άνθρωποι δεν είναι άνθρωποι 

μα χνάρια

Βαφτίζεσαι σήμερα 

 γίνεσαι από άνθρωπος, όνομα 

 μην κλαις στην κολυμπηθρα 

 τόσοι φτύσαμε εκεί μέσα 

αχάριστη.

 Σου πάει το νέο σου φόρεμα 

μην γελάς, μην κουνιέσαι 

 θα σκίσεις τις ραφές 

 και θα φανεί πως ίσως είσαι ευτυχισμένη.

 Ο κόσμος σήμερα ήρθε να πάρει αυτό που υποσχεθήκαμε 

 η πρόσκληση το έλεγε ξεκάθαρα

 "καταβροχθίστε παράδεισο".

μην γελάς, μην κουνιέσαι 
θα σκίσεις τις ραφές 

 και θα φανεί πως ίσως είσαι ευτυχισμένη

πως είσαι όρθια και είσαι ευτυχισμένη 

 και τότε θα τα χαλάσεις όλα.

 και τότε κανείς δεν θα πιστεύει στον παράδεισο 

και τότε όλοι θα μείνουν νηστικοί 

και όταν δεν τρώνε δεν θυμούνται

 και τότε από όνομα θα γίνεις τίποτα 

 και εγώ σ΄ αγαπώ και δεν θα το θελα ποτέ αυτό για σένα.

Κόκκινη κλωστή δεμένοι

Ανάμεσα στα μικρά τραπέζια με τους μικρούς ανθρώπους

 περνώντας μέσα από τις διαφωνίες τους

 κρατώντας στο χέρι όλα αυτά που δε πρόλαβα να πω 

 μήπως και εσύ θες να τα ακούσεις. 

 Να μου κάνεις τη χάρη να πιστέψω πως κάνεις δεν είναι μόνος

 αλλά όλοι είμαστε βαθιά μέσα μας μια κόκκινη κλωστή, δεμένοι ο ένας στο χέρι του άλλου.

 Kαι έχουμε το άχτι να κάνουμε παραμύθια τις ζωές μας, 

να τα λέμε στους μικρούς μας εαυτούς το βράδυ πριν τον ύπνο.

 Και έχουμε το άχτι να είμαστε μια κόκκινη κλωστή στο χέρι ενός άλλου όλο τον καιρό, 

με μόνο ρεπό τον Μάρτη.

Αλληγορία της Άνοιξης

Θα μετράς τα βράδια τις επιθυμίες σου 

 να βρεις τις διαστάσεις της φυγής σου 

 να σπάσεις τον τοίχο, 

να βάλεις παράθυρα 

 με μήκος,πλάτος και ύψος 

 με ακρίβεια- να χωράς 

 στραβοβαλμένο -να χεις να διορθώνεις. 

Και δίπλα να κρεμάσεις τα κάδρα σου, 

 βαθιά καρφωμένες στο τοίχο οι ώρες που περνάνε, 

να συγκρατήσουν τις απώλειες σου

 να συγκρατήσουν τις μέρες που πάνε να φύγουν. 

Το ακριβότερο ξύλο της αγοράς να είναι το σύνορο 

του πριν και του μετά σου. 

Και ύστερα ένα βαρύ τραπέζι, 

να αντέχει ότι ακουμπάς 

 να τινάζεις πάνω του όλη την σκόνη της ημέρας, 

που με θράσος γίνεται ρολόι καρφιτσωμένο στην καρδιά σου, 

για να μην έχεις παλμούς 

μόνο βαριές υπενθυμίσεις

 ότι υπάρχεις κυκλικά και αόριστα. 

 Και εσύ θα ξεσκονίζεις βιαστικά με τις παλιές σου μπλούζες

 να αναπνεύσεις πιο βαθιά 

να πονέσουν τα πλευρά σου. 

 Να πονέσεις και εσύ που δεν τα θες όλα τόσο καθαρά 

μόνο τα πάνω -πάνω να πάρεις, 

 αυτά βλέπουν εξάλλου οι επισκέπτες. 

 Καμιά φορά παρατηρούν πιο καλά,

 πιο ενοχλητικά.

 Όταν οι δείκτες τους ερωτοτροπούν με τη σκόνη στα έπιπλα και τα γυαλιά στο πάτωμα

 και γεννάνε τα ερωτηματικά τους μπροστά σου, 

γεμίζουν αίματα το σαλόνι σου, 

τα καμαρώνουν-τα αναθρέφουν κάθε φορά που χαμηλώνεις το βλέμμα σου 

και τα αφήνουν υπερτροφικά να κάνουν, τσιρίζοντας, βόλτες τριγύρω σου.

 Όχι δεν έγινε τίποτα το τρομερό. 

Τίποτα άξιο αναφοράς.

 Να εδώ, ένα κάδρο έσπασε 

η Αλληγορία της Άνοιξης 

αυτού του κάποιου Μποτιτσέλι. 

Δεν το θελα-καλά είμαι 

Εξάλλου για αυτό υπάρχει η άνοιξη, 

για να την κάνεις χίλια κομμάτια.